..."Αυτό το χωματένιο πάτωμα όλο σε μπελάδες μας έβαζε. Η μητέρα μου ήταν πολύ νοικοκοιρά, από κείνη το χω κι εγώ τάλε κουάλε. Έπρεπε να το καταβρέχουμε. Όχι με νερό πεταχτό, για να μη λασπώνει. Γεμίζαμε το στόμα νερό, μπουχίζαμε το πάτωμα, για να κατακάθεται ο μπουχός και να τσιμεντώνει. Και το χειμώνα το κάναμε αυτό όλοι μαζί. Και μετά το πατικώναμε όλοι μαζί, βάναμε μια σανίδα, πατάγαμε, τη μετατοπίζαμε, και δόστου όλοι μας πάνω στη σανίδα. Διότι αν το αφήναμε έτσι , το πάτωμα ξαναγινόταν χώμα, και ξεφύτρωναν χόρτα, μολόχα κυρίως, μια φορά έσκασε και μια παπαρούνα δίπλα στο νεροχύτη.
Εμένα να πω την αμαρτία μου μου άρσε που είχαμε πάτωμα χωματένιο. Διότι πάντα μου έιχα μια προσήλωση στο χώμα, από παιδί, τρέχα γύρευε γιατί. Πάντα μου ονειρευόμουν πως δήθεν κατέχω ένα κομμάτι γη ολοδικό μου. Και στη σχολική μου σάκκα είχα πάντα μια χεριά χώμα. Στην πίσω αυλίτσα μας είχα χωρίσει μια γωνία και την έλεγα "το χτήμα μου". Την είχα φράξει με βεργίτσες και φύτευα φασολιές, αλλά δε φτούραγαν, τις φύτευα λάθος εποχή. Μετά πήρα κι έφτιαξα ένα περιβολάκι κάτω απ το κρεβάτι μου."...
Απόσπασμα απο τη μητέρα του σκύλου, Πάυλος Μάτεσις
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment