Τα Σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ

[...]

- Οι άνθρωποι είναι παράξενοι, Λέγκολας! έχουν εδώ ένα από τα θαύματα του Βορινού Κόσμου και τι λένε; Σπηλιές, λένε! Σπηλιές! Τρύπες για να κρύβονται τον καιρό του πολέμου και ν’ αποθηκεύουν σανό! Καλέ μου Λέγκολας, ξέρεις πως τα σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ είναι τεράστια και υπέροχα; Αν ήταν γνωστή η ύπαρξή τους, οι Νάνοι θα έρχονταν ασταμάτητα εδώ σαν προσκυνητές, απλώς για να τα δούν. Και, βέβαια, θα πλήρωναν καθαρό χρυσάφι για μια ματιά!

- Κι εγώ θα πλήρωνα για να μην πάω, είπε ο Λέγκολας, και τα διπλά για να με βγάλουν έξω, αν ποτέ κατά λάθος έμπαινα μέσα.

- Δεν είδες, γι’ αυτό σου συγχωρώ το αστείο, είπε ο Γκίμλι. Μιλάς όμως σαν ανόητος. [...] Θεόρατες αίθουσες γεμάτες με την ασταμάτητη μουσική του νερού καθώς στάζει σε λιμνούλες, όμορφες σαν την Κέλεντ-ζάραμ στο φως των αστεριών. Και, Λέγκολας, όταν ανάψουν τα δαυλιά και οι άνθρωποι περπατούν στα αμμοστρωμένα δάπεδα κάτω από καμάρες που αντηχούν, α! τότε, Λέγκολας, πετράδια και κρύσταλλα και φλέβες από πολύτιμα μέταλλα αστράφτουν στους γυαλισμένους τοίχους και φως λάμπει μέσα από τα πτυχωτά μάρμαρα, σαν κοχύλια, διάφανα σαν τα ζωντανά χέρια της Βασίλισσας Γκαλάντριελ. Έχει κολόνες κάτασπρες, κροκάτες και ρόδινες σαν την αυγή, Λέγκολας, αυλακωμένες και πλεγμένες σε ονειρεμένα σχήματα· ξεπηδούν από πολύχρωμα δάπεδα για να ανταμώσουν γυαλιστερούς σταλακτίτες στην οροφή: φτερά, σκοινιά, παραπετάσματα αραχνοΰφαντα σαν παγωμένα σύννεφα· δόρατα, σημαίες, και μυτερές κορφές μετέωρων παλατιών! Ασάλευτες λίμνες τα καθρεφτίζουν: ένας κόσμος που τρεμοπαίζει αντιφεγγίζοντας μέσα σε σκοτεινές λιμνούλες, σκεπασμένες με διάφανο γυαλί· πολιτείες, που ούτε η φαντασία του Ντούριν δε θα είχε ονειρευτεί στον ύπνο του, απλώνονται συνέχεια σε λεωφόρους και αυλές με κολώνες, και χάνονται σε σκοτεινές γωνιές που δεν μπορεί να φτάσει το φως. Και, πλινκ! πέφτει μια ασημένια σταγόνα και κυκλικές ρυτίδες στο γυαλί κάνουν όλους τους πύργους να γέρνουν και να ταλαντεύονται σαν φύκια και κοράλλια μιας θαλασσοπλησιάς. Ύστερα έρχεται το βράδυ - ξεθωριάζουν και τρεμοπαίζοντας σβήνουν· οι δάδες προχωρούν σε άλλο διαμέρισμα και σ’ άλλο όνειρο. Η μια αίθουσα ακολουθεί την άλλη, Λέγκολας· διαμέρισμα το διαμέρισμα, θόλος το θόλο, σκάλα τη σκάλα· και τα ελικοειδή μονοπάτια εξακολουθούν να οδηγούν στην καρδιά του βουνού. Σπηλιές! Τα Σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ! Ευτυχισμένη μοίρα με πήγε εκεί! Μου ‘ρχεται να κλάψω που τ’ αφήνω.

Ο άρχοντας των δακτυλιδιών: Οι δυο πύργοι, κεφάλαιο 8: ο δρόμος για το Ίσενγκαρντ