Wednesday, April 28, 2010

Ήταν ακόμα πολύ νέος για να ξέρει πως η καρδιά μας αποβάλλει τις άσχημες αναμνήσεις και ωραιοποιεί τις καλές κι ότι χάρη σ’ αυτό το τέχνασμα καταφέρνουμε να αντέχουμε το παρελθόν. Αλλά, όταν ξανάδε, από την κουπαστή του πλόίου, το άσπρο ακρωτήρι του αποικιακού προαστίου, τα’ ακίνητα όρνια πάνω στις στέγες, τα ρούχα των φτωχών, απλωμένα στα μπαλκόνια, μόνο τότε κατάλαβε μέχρι ποιο σημείο είχε πέσει εύκολο θύμα των πονόψυχων παγίδων της νοσταλγίας.
Το πλοίο άνοιγε δρόμο μέσ’ από ένα στρώμα από πνιγμένα ζώα που επέπλεαν κι οι περισσότεροι ταξιδιώτες βρήκαν καταφύγιο στις καμπίνες για ν’ αποφύγουν τη δυσωδία. Ο νεαρός γιατρός κατέβηκε από τη γέφυρα ντυμένος στη τρίχα, με αλπακά, με γιλεκο και λεπτή κάπα από σκόνη, μ’ ένα γενάκι σαν τον Παστέρ στα νιάτα του, τα μαλλιά χωρισμένα στη μέση με μια ίσια, άσπρη χωρίστρα και με αρκετή αυτοκυριαρχία για να κρύψει τον κόμπο στο λαιμό του, που δεν ήταν από θλίψη παρά από τρόμο. […] Η θάλασσα έμοιαζε να είναι από στάχτη, τα παλιά παλάτια των μαρκησίων έτοιμα να υποκύψουν στον πολλαπλασιασμό των ζητιάνων κι ήταν αδύνατον να βρει την πυρωμένη ευωδιά των γιασεμιών πίσω από τη θανατερή μυρωδιά των ανοιχτών υπονόμων.

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Gabriel Garcia Marquez


φύση μέσα στο σπίτι

επεξεργάστηκα το χαρτόνι για να μοιάζει με πατημένο χώμα και με τις σκιές προσπαθώ να κάνω το τοπίο να φανεί κατοικημένο





Friday, April 23, 2010

Τα Σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ

[...]
- Οι άνθρωποι είναι παράξενοι, Λέγκολας! έχουν εδώ ένα από τα θαύματα του Βορινού Κόσμου και τι λένε; Σπηλιές, λένε! Σπηλιές! Τρύπες για να κρύβονται τον καιρό του πολέμου και ν’ αποθηκεύουν σανό! Καλέ μου Λέγκολας, ξέρεις πως τα σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ είναι τεράστια και υπέροχα; Αν ήταν γνωστή η ύπαρξή τους, οι Νάνοι θα έρχονταν ασταμάτητα εδώ σαν προσκυνητές, απλώς για να τα δούν. Και, βέβαια, θα πλήρωναν καθαρό χρυσάφι για μια ματιά!
- Κι εγώ θα πλήρωνα για να μην πάω, είπε ο Λέγκολας, και τα διπλά για να με βγάλουν έξω, αν ποτέ κατά λάθος έμπαινα μέσα.
- Δεν είδες, γι’ αυτό σου συγχωρώ το αστείο, είπε ο Γκίμλι. Μιλάς όμως σαν ανόητος. [...] Θεόρατες αίθουσες γεμάτες με την ασταμάτητη μουσική του νερού καθώς στάζει σε λιμνούλες, όμορφες σαν την Κέλεντ-ζάραμ στο φως των αστεριών. Και, Λέγκολας, όταν ανάψουν τα δαυλιά και οι άνθρωποι περπατούν στα αμμοστρωμένα δάπεδα κάτω από καμάρες που αντηχούν, α! τότε, Λέγκολας, πετράδια και κρύσταλλα και φλέβες από πολύτιμα μέταλλα αστράφτουν στους γυαλισμένους τοίχους και φως λάμπει μέσα από τα πτυχωτά μάρμαρα, σαν κοχύλια, διάφανα σαν τα ζωντανά χέρια της Βασίλισσας Γκαλάντριελ. Έχει κολόνες κάτασπρες, κροκάτες και ρόδινες σαν την αυγή, Λέγκολας, αυλακωμένες και πλεγμένες σε ονειρεμένα σχήματα· ξεπηδούν από πολύχρωμα δάπεδα για να ανταμώσουν γυαλιστερούς σταλακτίτες στην οροφή: φτερά, σκοινιά, παραπετάσματα αραχνοΰφαντα σαν παγωμένα σύννεφα· δόρατα, σημαίες, και μυτερές κορφές μετέωρων παλατιών! Ασάλευτες λίμνες τα καθρεφτίζουν: ένας κόσμος που τρεμοπαίζει αντιφεγγίζοντας μέσα σε σκοτεινές λιμνούλες, σκεπασμένες με διάφανο γυαλί· πολιτείες, που ούτε η φαντασία του Ντούριν δε θα είχε ονειρευτεί στον ύπνο του, απλώνονται συνέχεια σε λεωφόρους και αυλές με κολώνες, και χάνονται σε σκοτεινές γωνιές που δεν μπορεί να φτάσει το φως. Και, πλινκ! πέφτει μια ασημένια σταγόνα και κυκλικές ρυτίδες στο γυαλί κάνουν όλους τους πύργους να γέρνουν και να ταλαντεύονται σαν φύκια και κοράλλια μιας θαλασσοπλησιάς. Ύστερα έρχεται το βράδυ - ξεθωριάζουν και τρεμοπαίζοντας σβήνουν· οι δάδες προχωρούν σε άλλο διαμέρισμα και σ’ άλλο όνειρο. Η μια αίθουσα ακολουθεί την άλλη, Λέγκολας· διαμέρισμα το διαμέρισμα, θόλος το θόλο, σκάλα τη σκάλα· και τα ελικοειδή μονοπάτια εξακολουθούν να οδηγούν στην καρδιά του βουνού. Σπηλιές! Τα Σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ! Ευτυχισμένη μοίρα με πήγε εκεί! Μου ‘ρχεται να κλάψω που τ’ αφήνω.

Ο άρχοντας των δακτυλιδιών: Οι δυο πύργοι, κεφάλαιο 8: ο δρόμος για το Ίσενγκαρντ

Tuesday, April 20, 2010

το χωριό Μουριά

Μια αρχική προσέγγιση μέσα από την περιγραφή της περιοχής.....



και στη συνέχεια ένα κολλάζ με τα διάφορα στοιχεία της φύσης, όπως αυτά παρουσιάζονται μέσα από το κείμενο,η θάλασσα, η στεριά, οι ελαιώνες, οι λεύκες...

οι ελαιώνες....


μια προσπάθεια γραμμικής αποτύπωσης των ¨πεζούλων" ή αλλιώς "καθίστρων"...


...και τέλος οι λαγκαδιές με τις λεύκες... η Ελλάδα και η Ανατολή με τα κόκκινα και καφέ χρώματα...






"the Old Forest" - Old Willow Tree Man

Αποφάσισα να αναπαραστήσω την μεγάλη ητιά και το άμεσο περιβάλλον της όπως περιγράφεται από τον συγγραφέα. Έτσι, ξεκίνησα με σκίτσα....
και μετά έκανα μια μακέτα του δέντρου, όπου διερεύνησα φόρμες και υφές. Αρχικά έγινε με σύρμα και καλώδιο, σαν να δημιουργούσα τις φλέβες και τα νεύρα του δέντρου, αντιμετωπίζοντάς το σαν κάτι ζωντανό και με ανθρώπινα χαρακτηριστικά (όπως περιγράφεται και στο κείμενο).
Επένδυση με σιλικόνη.
3d collages...

1984 - George Orwell

[...]Το μονοπάτι φάρδυνε, και σε ένα λεπτό βρέθηκε στο δρομάκι που του είχε πει, έναν κατσικόδρομο ανάμεσα στους θάμνους. Δεν είχε ρολόι, αλλά δεν θα ήταν ακόμη τρεις. Οι υάκινθοι κάτω από τα πόδια του ήταν τόσο πυκνοί, που ήταν αδύνατο να μην τους πατήσει καθώς περπατούσε. Γονάτισε και άρχισε να κόβει μερικούς, από την μία για να περάσει η ώρα του, αλλά και από μιαν αόριστη επιθυμία να προσφέρει σην κοπέλα ένα μπουκέτο. Είχε φτίαξει κιόλας ένα μεγάλο μπουκέτο και μύριζε το παράξενο και κάπως άχαρο άρώμα του, όταν ένας θόρυβος πίσω του τον πάγωσε. Χωρίς αμφιβολία τρίξιμο ποδιών πάνω στα κλαδιά. Συνέχισε να μαζεύει υάκινθους. Μπορεί να ήταν η κοπέλα ή μπορει τελικά να τον είχαν ακολουθήσει. Το να γυρίσει να κοιτάξει θα φανέρωνε ενοχή. Έκοψε ακόμη ένα λουλούδι, ύστερα ένα άλλο. Ένα χέρι τον άγγιξε ελαφρά στον ώμο.
Σήκωσε τα μάτια. Ήταν η κοπέλα. Έκανε μια κίνηση με το κεφάλι, ειδοποιώντας τον έτσι πως θα έπρεπε να μείνει σιωπηλός, ύστερα άνοιξε το δρόμο μέσα στους θάμνους και πέρασε γρήγορα πρώτη το στενό μονοπάτι του δάσους. Φαίνοταν πως είχε ξανάρθει εδώ, γιατί ήξερε πως θα αποφύγει τις λακούβες με τα νερά. Ο Γουίνστον ακολούθησε, με το μπουκέτο πάντα στο χέρι.[...]
[...]Ήδη, από το δρόμοπου έρχοταν από το σταθμό, ένιωσε βρώμικος και καχεκτικός κάτω από το μαγιάτικο ήλιο, ένα πλάσμα χωμένο διαρκώς σε κλειστούς χώρουςπου η σκόνη και η καπνιά του Λονδίνου είχε μπει στους πόρους του δέρματός του. Σκέφτηκε πως, ως τώρα, δεν τον είχε ίσως δει ποτέ έξω, στο φως της ημέρας. Έφτασαν στο πεσμένο δέντρο που του είχε πει. Η κοπέλα το πηδηξε και παραμέρισε τους θάμνους που ανάμεσά τους δεν φαίνοταν να υπάρχει πέρασμα. Όταν ο Γουίντον την ακολούθησε, είδε πως βρίσκοταν σε ένα φυσικό ξέφωτο, ένα μικρό υψωματάκι με χλόη που το περιτριγυριζαν νεαρά ψηλά δέντρα και το απομόνωναν εντελώς. Η κοπέλα σταμάτησε και γύρισε. "Εδώ είμαστε", είπε.

Monday, April 19, 2010

tatebanko

tatebanko είναι μια ιαπωνική μορφή τέχνης με την οποία κατασκευάζεις χάρτινα προοπτικά τοπία. Η τέχνη αυτή ήταν ιδιαίτερα γνωστή από τον 17ο αιώνα, αλλά ακόμα και σήμερα πωλούνται φάκελοι με τοπία που μπορεί κανείς να κατασκευάσει μόνος του.
Ουσιαστικά τοποθετούνται κάθετα απεικονίσεις στοιχείων του τοπίου η μια πίσω από την άλλη...
οι εικόνες νομίζω τα λένε όλα...

Saturday, April 10, 2010

παράδοση - ψωμί - φύση

Κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας υπήρχε (και σε μικρό βαθμό υπάρχει ακόμα) το έθιμο του "κεντητού"  ψωμιού. Σε περιπτώσεις μεγάλης γιορτής ή γάμου οι νοικοκυρές του χωριού συγκεντρώνονταν και έπλαθαν τη ζύμη σε σχήματα που απεικόνιζαν ζώα ή φυτά και τα τοποθετούσαν πάνω στα καρβέλια με λίγο νερό για να κολλήσουν. Πολλές φορές τα σχέδια με τα οποία στόλιζαν τα ψωμιά ήταν εξαιρετικά ρεαλιστικά και πολύπλοκα και έμοιαζαν με συνθέσεις ανθοπωλείων...από ζύμη.

Friday, April 9, 2010

ΑΡΧΕΤΥΠΑ

Τσαρδάκι-Δραγασιά, Θεσσαλία, του Τάκη Τλούπα. 
 
Τσαρδάκι-Δραγασιά, Αμπελώνας Λάρισας, Θεσσαλία, 1960, του Τάκη Τλούπα


ΕΚΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ Ε.Ι.Α. 

"Αρχέτυπα* Απο τις καλύβες και τα μαντριά 

στη σύγχρονη τέχνη και αρχιτεκτονική"

Αριστερά: Καλαθοπλεκτική, Δ. Θεοχάρης, "Νεολιθική Ελλάδα", του Τάκη Τλούπα.